by Kto to jest introwertyk? Introwertyk jest niesłusznie uważany za osobę nieśmiałą. Dzieje się tak pewnie dlatego, że introwertycy nie lubię zgiełku i tłoku. Introwersja to cecha osobowości, która charakteryzuje się skupianiem na emocjach i wewnętrznych przeżyciach, a nie na bodźcach zewnętrznych. Introwertyk jest niesłusznie postrzegany również jako przeciwieństwo ekstrawertyka. Prawda jest jednak gdzieś po środku, gdyż każdy z nas ma cechy obu typów. Szacuje się, że introwertycy stanowią pomiędzy 25 a 40 procent populacji. Wciąż istnieje wiele błędnych przekonań na temat tego, kim jest introwertyk.
Introwertyzm jest cechą osobowości
Introwersja jest jedną z cech osobowości zidentyfikowanych w wielu teoriach osobowości.
Osoby introwertyczne mają tendencję do zwracania się do wewnątrz lub bardziej skupiają się na wewnętrznych myślach, uczuciach i nastrojach niż na szukaniu zewnętrznej stymulacji.
Ogólnie uważa się, że introwersja istnieje jako część kontinuum wraz z ekstrawersją. Introwersja wskazuje jeden koniec skali, podczas gdy ekstrawersja reprezentuje drugi koniec. Terminy introwersja i ekstrawersja zostały spopularyzowane dzięki pracom Carla Junga, a później stały się centralną częścią innych wybitnych teorii, w tym wielkiej piątki teorii osobowości. Wymiar introwersji-ekstrawersji jest również jednym z czterech obszarów zidentyfikowanych przez wskaźnik typu Myers-Briggs (MBTI). Według wielu teorii osobowości, każdy ma pewien stopień zarówno introwersji, jak i ekstrawersji. Jednak ludzie często przechylają się w jedną lub drugą stronę.
Należy również zauważyć, że introwersja to nie to samo, co lęk społeczny czy nieśmiałość. Introwertycy są zwykle bardziej spokojni, powściągliwi i introspektywni. W przeciwieństwie do ekstrawertyków, którzy czerpią energię z interakcji społecznych, introwertycy muszą zużywać energię w sytuacjach społecznych. Po przyjściu na imprezę lub spędzeniu czasu w dużej grupie ludzi introwertycy często odczuwają potrzebę „doładowania” poprzez spędzenie czasu w samotności.
Prawda jest taka, że ja rzeczywiście jestem osobą nieśmiałą, niezbyt dobrze czującą się w dużym towarzystwie i introwertyczną. Na dużym przyjęciu zawsze mam poczucie przesytu, nadmiaru bodźców, które do mnie docierają, dlatego często zaszywam się w łazience. Nie potrafię prowadzić tych wszystkich konwencjonalnych rozmów o niczym. Przy spotkaniach z nowymu ludźmi, zawsze odczuwam presję. (…) Kiedy znajduje się na forum publicznym, jestem po prostu skrajnie onieśmielona i skrępowana”
Emma Watson
Skąd się bierze introwertyzm?
Aby zrozumieć, jak działa introwertyzm, musimy najpierw zdać sobie sprawę z fizjologi organizmu. Sposób reagowania na bodźce zewnętrzne jest bowiem tym, co nas w dużej mierze określa.
Na poziomie fizjologicznym sieć neuronów zlokalizowanych w pniu mózgu, znana jako siatkowaty układ aktywujący (RAS), odpowiada za regulację poziomów pobudzenia, w tym czuwania i przejść między snem a czuwaniem.
RAS odgrywa również rolę w kontrolowaniu ilości informacji przyjmowanych w ciągu dnia. W konfrontacji z potencjalnymi zagrożeniami ze strony środowiska, RAS zwiększa poziom pobudzenia, przez co jesteśmy czujni i gotowi do zareagowania na potencjalne zagrożenie. Ten poziom pobudzenia jest określony i typowy dla danej osoby. Niektórzy ludzie mają naturalnie znacznie wyższy poziom czuwania, podczas gdy inni mogą w ogóle nie zwracać uwagi na otoczenie.
Psycholog Hans Eysenck zasugerował, że te poziomy pobudzenia można traktować jako kontinuum. Zgodnie z jego teorią ekstrawersji:
- 15% ludzi ma naturalnie mają niski poziom pobudzenia,
- 15 % ludzi ma wysoki próg, co oznacza, że naturalnie są bardziej pobudzeni,
- 70 % ludzi mieści się gdzieś pośrodku kontinuum.
Zgodnie z teorią Eysencka, introwertycy to osoby mające naturalnie wysoki poziom pobudzenia. Ponieważ introwertycy doświadczają chronicznie wysokiego poziomu pobudzenia, mają tendencję do poszukiwania zajęć i środowisk, w których mogą uciec przed nadmierną stymulacją. Są bardziej czujni i ich neurony przetwarzają więcej informacji z otoczenia. Takie okresowe uciekanie od bodźców daje czas na uspokojenie i „naładowanie” baterii oraz możliwość przetworzenia informacji i zastanowienia się nad tym, czego się nauczyli bądź wynieśli z danej sytuacji.
Mocne strony introwertyków
Introwertycy mają bardzo dużo zalet i pozytywnych cech charakteru. Przede wszystkim Największą zaletą introwertyków jest to, że introwertycy potrafią aktywnie słuchać i dokładnie analizować wypowiedzi. Faktycznie, nie dość, że są dobrymi rozmówcami, to rozmowa z nimi zawsze jest konstruktywna i prowadzi do jakichś wniosków. Chociaż dla niektórych, a w szczególności zalęknionych ekstrawertykow pragnących się jedynie wygadać, to może być męczące.
Introwertycy są też terminowi. A wynika to z faktu, że niewielkim wysiłkiem można uniknąć sytuacji społecznej. I spóźnianie właśnie spowodowałoby skupianie uwagi na introwertyku bądź niepotrzebną rozmowę na temat braku terminowości. Introwertycy są bardziej konkretni i kreatywni. Mówią konkretnie, w przeciwieństwie do ekstrawertyków, którzy często efektownie leją wodę.
Sprawdź też: Postanowienia noworoczne to nawyk sam w sobie, który warto zmienić
Introwertycy nie mają zwyczaju myślenia na głos. Odzywają się dopiero wtedy, gdy mają gotową i przemyślaną odpowiedź. Zwykle też milczą, gdy się z kimś zgadzają (to o mnie). Dzięki ich zdolności do dokonywania wielkich rzeczy bywają artystami, pisarzami, czy programistami. Introwertycy są pozytywnie nastawieni do innych ludzi. Pewnie dlatego, że nie wchodzą z nimi w częste relacje.
Ponadto introwertycy lubią rozmowy na tematy, które ich pasjonują. Nic w tym dziwnego. W końcu jak się introwertyk wkręca i ma słuchacza, to nie wie, kiedy przestać. To taki jeden z momentów, kiedy introwersja się zmienia w ekstra. Introwertycy raczej nie działają w pośpiechu. Nie dlatego, ze brak im dynamiki. Sądząc po sobie, to introwertycy nie mają najczęściej powodu, żeby się spieszyć. Gardzą też bezmyślnymi introwertykami i nie spiesza się z ratunkiem lub wyjaśnieniem. Introwertycy stronią od plotek i obgadywania, a do tego nie nudzi ich praca w samotności.
Cechy introwertyków postrzegane jako wady
- powściągliwość
- brak chęci do kontaktów z ludźmi
- małomówność
- brak zainteresowania sprawami otoczenia
- nieokazywanie emocji
- trudności z zapamiętywaniem twarzy i nazwisk.
Warto zapamiętać, że pozory mylą i introwersja nie jest cechą typu „wszystko albo nic”. Ludzie mogą być bardzo introwertyczni, co nie znaczy, że nie będą towarzyscy szczególnie w znanych im sytuacjach, które nie przynoszą im dyskomfortu. Introwersja istnieje jako kontinuum razem z ekstrawersją, a większość ludzi zwykle da się wpisać gdzieś pomiędzy te dwa bieguny.
Na podstawie:
Dossey L. Introverts: A Defense. Explore (NY). 2016;12(3):151-60. doi:10.1016/j.explore.2016.02.007
Garcia-rill E, Virmani T, Hyde JR, D’onofrio S, Mahaffey S. Arousal and the control of perception and movement. Curr Trends Neurol. 2016;10:53-64.
Fishman I, Ng R, Bellugi U. Do extraverts process social stimuli differently from introverts?. Cogn Neurosci. 2011;2(2):67-73. doi:10.1080/17588928.2010.527434
Belojevic G, Jakovljevic B, Slepcevic V. Noise and mental performance: personality attributes and noise sensitivity. Noise Health. 2003;6(21):77-89.
Davidson IJ. The ambivert: A failed attempt at a normal personality. J Hist Behav Sci. 2017;53(4):313-331. doi:10.1002/jhbs.21868
